مطالبي در مورد اعتياد

ما متوجّه شديم كه اعتياد يك بيماري است و يك مسئله اخلاقي نيست . اين بيماري دو جنبه است : حساسيّت جسمي و وسوسه فكري، بيماري اعتياد مهار شدني است ، امّا هرگز درمان شدني نيست . ماهيّت اين بيماري در اين خصوص بسيار شبيه بيماري قند است . فقط با خودداري از مصرف هرگونه ماده مخدّر كه داروي مخدّر و مشروبات الكلي را هم شامل ميشود . ميتوان اين بيماري را مهار كرد . هيچكس نمي تواند يك معتاد را وادار به ترك كند. همان طور كه ما نمي توانيم سرفه يك مسلول را متوقف كنيم ، جلوي معتادي را هم كه ميخواهد موّاد مصرف كند ، نمي توانيم بگيريم . در اين مورد حتّي پزشكان ، روحانيون و نزديكان هم نمي توانند اين كار را براي معتاد انجام دهند . ما دريافته ايم كه مصرف موّاد مخدّر براي معتادان اجباري است . امّا مفهوم اين عمل اين نيست كه آن ها به خانواده خود علاقه اي ندارند ، مشكل ما در اين جا يك مسئله عاطفي نيست بلكه يك بيماري است . معتادان در مورد موّاد مخدّر حقّ انتخاب خود را از دست ميدهند . آنهاحتّي وقتي كه ميدانند پس از اوّلين پك  دود ، قرص ، يا جرعهء مشروب چه بلاهائي بر سرشان ميآيد ، باز هم از خود اختياري ندارند . اين همان ( ديوانگي ) است كه ما در خصوص بيماريء اعتياد به آن اشاره مي كنيم . وقتي عميقاً بفهميم و بپذيريم كه اعتياد يك بيماري است و اين بيماري جسم و فكر معتاد را در بر مي گيرد و ما در مقابل آن عاجزيم ، آن وقت آمادگي پيدا مي كنيم كه راه بهتري براي زندگي بياموزيم .